Pagina 54 van: Piloot en Vliegtuig Editie 3-2021

54 PILOOT EN VLIEGTUIG maart 2021

Op een avond, het was inmiddels donker toen hij laag boven het water
weer naar het strand vloog, zei een stem in hem: ‘Zeemeeuwen vliegen
nooit in het donker! als het de bedoeling was dat een zeemeeuw ’s
nachts vloog, dan zou ik de ogen van een uil hebben gekregen! En ook
de korte vleugels van een valk om duikvluchten te kunnen maken!’ toen
ging er bij Jonathan opeens een lichtje branden. Korte vleugels… de
korte vleugels van een valk! alles wat je nodig hebt tijdens een duik, zijn
kleinere vleugels. Je hoefde alleen maar het grootste gedeelte van je
vleugels in te vouwen en enkel de vleugeltippen te gebruiken! terstond
steeg hij tot 600 m boven de nachtelijke zee en zonder maar één mo-
ment te denken dat het fout zou kunnen gaan, vouwde hij zijn vleugels
strak tegen zijn lichaam, hield alleen de uiterste slagpennen uitgestrekt
in de wind en stortte zich in een bijna verticale duikvlucht. De wind werd
een brullend monster in zijn oren. 160 km/h, 180 km/h… sneller zelfs!
maar nu waren de druk en kracht op zijn vleugels met deze hoge snel-
heid niet zo zwaar als eerst met 140 km/h. En met een geringe bewe-
ging van zijn vleugeltippen schoot hij vanuit zijn duikvlucht omhoog en
als een grijze kanonskogel het maanlicht in en… geheel onder controle!
Hij kneep zijn ogen dicht tegen de wind en voelde zich gelukkig, trots
dat hij dit overwonnen had. “morgen ga ik het opnieuw proberen en dan
vanaf 1.200 m”.

Bij zonsopgang was Jonathan weer bezig met zijn oefeningen. Nu wat
meer landinwaarts om zijn hoogte beter te kunnen inschatten tijdens
zijn oefen-duikvluchten. En op een gegeven moment, zonder enige aar-
zeling, trok hij zijn vleugels in, strekte zijn korte hoekige vleugeltips uit en
schoot hij als een pijl uit een boog naar beneden op de aarde af. 140
km/h… 180 km/h … 200 km/h… Op 500 m begon hij zich op te trek-
ken uit zijn duikvlucht, zijn vleugeltips trillend en klapperend in de hevige
luchtstroom. De grond schoot als een meteoor op hem af en… plots
was er die ándere vogel! Ontwijken… dat ging niet meer. Stoppen was
onmogelijk, met deze snelheid zou hij niet eens van richting kunnen ver-
anderen.

En zo gebeurde het op die dinsdagochtend 18 augustus 2020, dat Jo-
nathan Livingston Zeemeeuw ver van de kust ten zuiden van Goes op
1.500 ft met een daverende klap tegen de linkervleugel van mijn Cess-
na 182 knalde…!

De hele kist denderde van de heftige impact. Ik had net voor de ‘strike’
nog in een flits één grote vleugel van een meeuw gezien en besefte
toen wat er was gebeurd. Ondanks dat het zicht die dag zeker meer dan
30 km was, had ik de meeuw niet zien aankomen. Hij was er zomaar in-
eens en geloof me, mijn ogen waren buiten de kist en niet binnen op
de glass-panels.

De PH-LLY vloog gewoon door alsof er niets was gebeurd; maar was
dat wel zo? Ik scande de voorkant van de linkervleugel die ik maar deels
kon zien vanuit de cockpit en zag inderdaad dat er in de leading-hedge
een deuk was geslagen. In eerste instantie leek het vanuit de PIC-stoel
nog wel mee te vallen. maar ik wilde toch wel wat meer zekerheid of
deze beschadiging enig effect zou kunnen hebben bij bochtenwerk
of bij het vliegen bij lage snelheden. Je weet maar nooit. Ik kon de wer-
kelijke schade vanuit de linkerstoel niet goed zien en dus ook niet goed
beoordelen. Ik liet mijn stick los om te voelen of er mogelijk toch iets
met de besturing aan de hand kon zijn. Je zou verwachten dat er door
een deuk in het vleugelprofiel een gestoorde laminaire stroming zou
kunnen zijn en dat deze deuk in de voorlijst ook nog eens als een
speed-brake gaat fungeren. De kist bleef echter gewoon rechtuit vliegen
en had geen neiging om naar links te draaien of de vleugel te laten zak-
ken. Wel zag ik een serieuze uitslag op de ‘slip/skid indicator’ op de
PFD. Zeg maar dat het ‘balletje’ ver uit het midden stond. Vervolgens het
balkje met voeten en de rudder-trim weer precies onder het driehoekje
gezet. Na wat bochten- en snelheidswerk vond ik het veilig genoeg om
maar gewoon naar mijn thuisbasis Seppe door te vliegen en niet naar
het in de buurt zijnde vliegveld midden-Zeeland om daar voor een ‘im-
pact-check’ aan de grond te gaan. achteraf gezien vond ik het een goe-
de beslissing omdat ik dan niet meer terug naar de thuisbasis had mo-
gen vliegen gezien de grote schade. De landing op Seppe verliep verder
soepeltjes. Voor alle zekerheid toch maar iets meer snelheid aangehou-
den.

Direct na het uitstappen ben ik de schade gaan bekijken en dat was… a
hell of a shock! De voorlijst was over een lengte van zeker 50 cm inge-
deukt en wel 20 cm aan de voorzijde afgevlakt, en alles zat onder de
bloedspetters tot ver aan de onderkant van de vleugel. Na deze trieste
aanblik ben ik uiteindelijk met de kist maar naar mastenbroek (mainte-

BeLeVenissen Door: Gerard Voorbraak

Gemaakt in mexico, gecertificeerd in Wichita… Passen en meten bij mastenbroek.

52-53-54-55_jonathanzeemeeuw.indd 54 16-02-21 11:25