Pagina 7 van: Piloot en Vliegtuig Editie 2-2021

Na ruim veertig jaar ben ik voor de tweede keer solo ge-
gaan op een eenmotorig vliegtuig. Deze bijzondere gebeur-
tenis ontstond door een interessante combinatie van regel-
geving, coronamaatregelen en eigen keuzes. Vanaf 30 no-
vember 2020 mocht ik opeens niet meer op kleine vlieg-
tuigjes vliegen. Op die datum verliep mijn Nederlandse ‘EA-
SA Single Engine Piston’ en dat brevet was de basis voor
mijn Amerikaanse eenmotorige gelijkstelling. Dankzij dat of-
ficiële FAA-gelijkstellingsbrevet vlieg ik al meer dan dertig
jaar in Amerikaanse vliegtuigen. Natuurlijk had ik alles sim-
pel kunnen verlengen door een trainingsvlucht met een
Nederlandse instructeur te doen. Dat is voldoende voor
verlenging, als je het afgelopen jaar ook minimaal twaalf
vlieguren hebt gemaakt. Met mijn vlieguren zat het wel
goed, maar omdat ik in de Verenigde Staten woon en
werk, moest ik voor de trainingsvlucht naar Nederland
komen en dat ging dus even niet. Niet naar Nederland
betekende geen vlucht met een instructeur, geen verlen-
ging van mijn brevet en dus niet meer vliegen op mijn
eigen Cessna 170 eenmotorige staartwielkistje. Hoe erg wil
je het hebben?

Maar uitdagingen vragen om oplossingen, zeker voor een
piloot. Dus vatte ik het plan op om op mijn andere, volledig
Amerikaanse ATPL-brevet waarmee ik professioneel rond-
vlieg, ook de eenmotorige bevoegdheid bij te laten schrij-
ven. Een van mijn collega’s waarmee ik op zakenjets vlieg,
klust op zijn vrije dagen bij als examinator en vond het
een geweldig idee om mijn eenmotorige examen af te
nemen. Hij kwam zelfs met het voorstel om een beperkt
examen te doen zodat we het vliegen op instrumenten
achterwege konden laten. Dat leek me een prima idee,
omdat ik in mijn lieve kleine kistje toch alleen maar op zicht
rondvlieg.

Door allerlei wijzigingen in onze schema’s kon ik uiteindelijk
pas op 30 november bij hem terecht, de laatste dag voor-
dat mijn brevet zou verlopen. Het weer dreigde nog bijna
roet in het eten te gooien, maar ik wist uiteindelijk tussen
de regenbuien door het vliegveld van de examinator te vin-
den. Zoals altijd werden eerst alle papieren eens goed be-
keken. Alles was in orde en als laatste bekeken we samen
mijn digitale examenaanvraag. Oeps! Die was dus niet
compleet. Dat had ik wel gezien, maar ik ging er van uit dat
de examinator de completerende factor was. Helaas was
dat niet zo. Het bleek dat ik voor mijn specifieke combinatie
van examen en brevet een aanbeveling van een instructeur
moest hebben. En die had ik natuurlijk niet. Er was geen
ontkomen aan, mijn examen kon niet doorgaan. Ik moest
eerst een instructeur vinden die mij wilde aftekenen voor
het examen en pas dan kon ik mij weer aanmelden.

Zo kwam het dat ik op een frisse zondagmorgen samen
met Stewart, mijn bijzonder vriendelijke en begripvolle
nieuwe instructeur, in mijn eigen vliegtuig stapte om hem
te overtuigen dat een eenmotorig vliegtuig bij mij in veilige
handen was. De eerste landing verprutste ik bijna, maar
daarna ging het gelukkig best goed. Na de vlucht liet Ste-
wart weten dat hij tevreden was en dat hij mij zou aanbe-
velen voor het examen. Maar nu komt het, hij moest ook
nog even in mijn logboek schrijven dat hij mij goed genoeg
vond om solo te vliegen. Hoe kon ik anders naar het vlieg-
veld van mijn examinator vliegen, honderd mijl verderop?
Mijn examen is pas over een paar weken, maar ondertus-
sen ben ik toevallig wel solo! Vorige week ging ik voor het
eerst weer alleen de lucht in. Het was een superspannend
moment, dat ik niet gauw zal vergeten. Zo gaat dat met je
tweede eerste solo. Ook al komt die veertig jaar na mijn
eerste eerste solo. Time flies.

lining up Door: Jan Cocheret

Tweede eersTe solo

Jan Cocheret

is duizendp(il)oot

jancocheret@hotmail.com

Hoe erg

wil je het

hebben?

PILOOT EN VLIEGTUIG FEbruArI 2021 7

07_ligningup.indd 7 19-01-21 11:26