Pagina 7 van: Piloot en Vliegtuig Editie 09-2023

Vorige maand was ik in Oshkosh om te genieten van al het
moois dat luchtvaart te bieden heeft. En natuurlijk ook om
een verslag te schrijven voor Piloot en Vliegtuig, zodat u ook
een beetje kunt meegenieten van het spektakel dat daar ie-
der jaar in de zomer plaatsvindt. Op pagina 24 kunt u lezen
wat er allemaal te zien was op AirVenture in Oshkosh. Dit
jaar waren er nogal wat jubilea te vieren. Om te beginnen or-
ganiseerde de Experimental Aircraft Association EAA in 2023
het festijn voor de zeventigste keer. Daarnaast waren er ook
heel wat vliegtuigtypes die iets te vieren hadden. Ik denk na-
tuurlijk allereerst aan mijn eigen Cessna 170-familievliegtuig.
Dit vliegtuigtype bestaat deze zomer maar liefst 75 jaar, je
zou het niet zeggen! De Avid Flyer viert haar veertigste ver-
jaardag en in 2023 vliegt Van’s RV-10 ook alweer tien jaar
rond.

Waar ik het meest van schrok, is dat de Weedhopper ook al-
weer haar 45e verjaardag vierde. De Weedhopper was zo’n
beetje het eerste ultralight vliegtuig met een stuurknuppeltje.
De meeste ultralights uit die tijd werden net als hanggliders
bestuurd door middel van gewichtsverplaatsing, maar met dit
toestelletje konden ‘echte’ piloten ook uit de voeten. Ik reali-
seerde me dat het dus ook meer dan veertig jaar geleden
was dat ik dit ultralichte vliegtuigje voor het eerst tegenkwam.
Tijdens een kampeervakantie had ik mijn tentje neergezet op
een camping in Granville aan de Franse westkust. Niet ge-
heel toevallig had ik vanuit mijn tentje een prachtig uitzicht
op het plaatselijke vliegveld, waar de lokale vliegclub net be-
gonnen was met het leren vliegen op hun gloednieuwe
Weedhopper. Ze hadden er twee aangeschaft. Een voor een
kwamen de clubleden aan de beurt voor een rondje in het
eenpersoonsvliegtuigje.

Op de een of andere manier vond ik dat ik ook maar eens
een rondje op de Weedhopper moest vliegen. Ik had eerder
dat jaar mijn vliegbrevet behaald, dus de wereld lag voor mij
open. Zo’n ultralight vliegtuig was natuurlijk een makkie voor
een echte, gebrevetteerde piloot. Gelukkig vond instructeur
Jean-Jacques dat ook en na een korte uitleg nam ik plaats in

het enige stoeltje dat de Weedhopper te bieden heeft. In
goed Frans vertelde hij dat de knuppel rechts zat en het gas
links. Daarna keek hij me streng aan en wees me op het eni-
ge instrument dat deze kist rijk is. Onder de rechtervleugel
hing een doorzichtige reageerbuis met daarin een plastic
schijfje: ‘Le Champignon!’ Aan de onderkant van de buis zat
een opening waardoor de lucht naar binnen stroomde als
het vliegtuig vaart maakte. De instromende lucht duwde het
schijfje dan steeds verder omhoog en aan de streepjes op
de buitenkant van de buis kon je dan precies aflezen hoe
hard je ging.
“Compris?” vroeg Jean-Jacques en ik antwoordde: “Bien sûr!”
Als Le Champignon veertig kilometer per uur aanwees,
moest ik aan de knuppel trekken en dan zou het toestelletje
opstijgen. Fluitje van een cent!

Ik startte de motor en reed naar het begin van de baan. In
de verte zag ik de Atlantische Oceaan. Ik haalde diep adem
en gaf vol gas. We gingen steeds harder, maar Le Champig-
non kwam niet bij de veertig. Voorzichtig begon ik toch aan
mijn knuppeltje te trekken, maar er gebeurde weinig. Knup-
pel weer naar voren en meer vaart maken. Wat ik ook deed,
Le Champignon bleef net onder de veertig hangen. Inmid-
dels kwam het einde van de baan steeds dichterbij en ging
over in een steile afgrond richting Atlantische Oceaan. Er
moest iets gebeuren, dat was duidelijk.
Ik trok het gas dicht en gebruikte net als Fred Flintstone mijn
voeten als rem in een uiterste poging om nog op tijd tot stil-
stand te komen.
Twee meter voor de afgrond stonden we stil. Terwijl ik licht
trillend naar de zee beneden keek, hoorde ik dat de gehele
vliegclub naar me toe kwam rennen, Jean-Jacques voorop.
Hij schreeuwde iets van “excès de poids”!
Ik draaide me om en zag opeens allemaal heel kleine Franse
mensjes. Met een volle tank en mijn negentig kilo (toen…)
had ik voor het eerst kennisgemaakt met het fenomeen
overgewicht. Het is gelukkig goed afgelopen, maar ruim veer-
tig jaar later ging er in Oshkosh bij het weerzien met de jarige
Weedhopper alsnog een schok door me heen.

LINING UP Door: Jan Cocheret

WEEDHOPPER

Jan Cocheret

is duizendp(il)oot

jancocheret@outlook.com

“Ik remde als

Fred Flintstone

met mijn

voeten”

PILOOT EN VLIEGTUIG SEPTEMBER 2023 7

07_liningup.indd 7 15-08-2023 12:13