Pagina 7 van: Piloot en Vliegtuig Editie 09-2020

Het busje zet ons om half zeven ’s avonds af bij het hotel.
We hebben vandaag weer vijf uur gevlogen. Van Jackson
Hole in Wyoming naar Oakland, Los Angeles en Monterey,
allemaal aan de Amerikaanse westkust. Gisteren waren we
nog in Florida en de dag ervoor in New York. Je kunt echt
merken dat het behoorlijk aantrekt in de reiswereld van de
‘rich and famous’. Misschien is dat eigenlijk niet zo heel gek
als je je bedenkt dat het vliegen in verkeersvliegtuigen voor
veel mensen op dit moment geen optie is vanwege de
aanhoudende coronacrisis. In de zakenjets hoef je niet te
wachten en je vertrekt vanaf kleinere, relatief rustige vlieg-
velden. Voor de vlucht kom je maar weinig mensen tegen
en tijdens de vlucht zit je met een handjevol mensen aan
boord, die je meestal ook nog redelijk goed kent. De vlieg-
tuigen worden na iedere vlucht helemaal schoongemaakt
en ontsmet. Het kost een paar centen, maar dan heb je
ook wat.

Na het begin van de crisis heb ik drie maanden thuisgeze-
ten. Gelukkig wel betaald. In juni ben ik weer gaan werken.
Onze schema’s zijn wel enorm veranderd. We werken nu in
één lange, aaneengesloten periode van twaalf tot zestien
dagen per maand om onze eigen reistijd zoveel mogelijk te
beperken. Alle piloten die bij onze maatschappij werken,
vliegen nu als passagier met onze eigen vliegtuigen naar de
plaats waar hun dienst begint. De maatschappij heeft speci-
aal voor deze shuttles een paar Embraer Phenoms ingezet,
zodat alle vliegers aan het begin en het eind van hun werk-
periode per veilige privéjet van en naar hun thuisbasis ge-
bracht worden.

Omdat we werkelijk iedere dag van onze werkperiode on-
derweg zijn, is het na vier dagen beter voor iedereen dat ik
na het inchecken in het hotel meteen wat overhemden,
sokken en onderbroeken ga wassen. Er is geen tijd om het
af te geven en te laten doen. Sommige hotels hebben dan

wel een wasmachine, maar ik doe het liever in de wasbak
van mijn badkamer. Daar verlies je uiteindelijk de minste
tijd mee. De boel moet ten slotte ook nog droog zijn voor-
dat we morgenochtend vroeg weer op pad gaan. In mijn
overlevingspakket heb ik naast theezakjes, toastjes, pinda-
kaas, pleisters en aspirine altijd een paar zakjes met was-
middel, speciaal voor de wasbakwas. Terwijl de was droogt,
strijk ik alvast mijn laatste schone overhemd voor morgen.
Als ook de strepen, de wing en mijn ID erop en eraan zit-
ten, is het tijd om wat te eten.

In de hotels is bijna niets te krijgen en in de restaurants kun
je alleen afhalen of laten brengen. Na wat ervaringen met
slappe groenten, lauw vlees en koude patat, kies ik er nu
meestal voor om vliegtuigcatering voor de laatste vlucht van
de dag te bestellen en die in de hotelkamer op te warmen.
Het is net kamperen en dat bevalt eigenlijk best goed. Van-
daag staat er Thaise kip met groente op het menu. Als toe-
tje zit er een lekkere volvette brownie in het pakket. Nu al-
leen nog even een kopje koffie zetten op het minikoffiezet-
apparaatje en dan de eerste vlucht van morgenochtend
voorbereiden. Om tien uur staan er alweer passagiers klaar
in Burbank bij Los Angeles voor hun vlucht naar Pelston in
Michigan, vlakbij de Canadese grens. Om daarvoor op tijd
te zijn, moeten we om uiterlijk half negen hier in Monterey
opstijgen. We hebben het busje besteld om kwart over ze-
ven, dus ik zet de wekker om kwart over zes. Het tijdsche-
ma voor morgenochtend ziet er strak uit. Als er nu maar
niets tegenzit…

Vlak voordat ik ga slapen tel ik de uren die ik heb tot
de wekker gaat. Het zijn er precies acht, dat valt dan
weer mee. Iedere nacht in een ander hotel, soms in een
andere tijdzone. Het helpt natuurlijk wel als je een beetje
goed kunt slapen. Gelukkig heb ik daar weinig problemen
mee.

lining up Door: Jan Cocheret

On the rOad again

Jan Cocheret

is duizendp(il)oot

jancocheret@hotmail.com

Je kunt

echt merken

dat het

behoorlijk

aantrekt

PILOOT EN VLIEGTUIG SEPTEMBEr 2020 7

07_lingingup.indd 7 18-08-20 09:43