Pagina 41 van: Piloot en Vliegtuig Editie 04-2023

PILOOT EN VLIEGTUIG APRIL 2023 41

ling, met als Grootste Gemene Deler de passie van de eigenaar voor bij-
zondere techniek. En dan vergeet ik nog even Cacalo’s prachtige huis,
met drie afzonderlijke gastenverblijven, op nog geen vijftig meter van de
runway. Maar goed, daar bent u als lezer ook al niet voor gekomen. Die
Stinson!

IMPORT
Het toestel is slim gekocht, want maakte in de VS een ground-loop. De
schade was beperkt, maar de verzekering vond het gezien het noodza-
kelijke handwerk te duur om het toestel op te knappen. In Brazilië liggen
de uurprijzen wat lager. Zodoende bracht men het geïmporteerde toe-
stel snel weer op orde. Het staat er spic en span bij…
D’r in klimmen was voor mij een dingetje, gezien mijn totaal versleten heup-
gewricht. Er moest zelfs een keukentrap aan te pas komen. Maar toen zat ik
ook als een vorst! Het uitzicht is fenomenaal. Logisch, want het toestel is in
WO2, conform de iets kleinere Piper Cub, ontwikkeld en ingezet als artillerie-
observatie-platform. Dit exemplaar dan net weer níet, want het is voorzien
van een brancard, achter de tweede stoel. Een vliegende ambulance. Hoe
dat kan met de M&B vraag ik me af, maar in een noodsituatie kunnen de
natuurwetten tijdelijk buiten werking gesteld worden, zegt een gelovige
vriend van me altijd, als hij de Bijbel probeert te verklaren. Als het in dát ge-
val kan, dan zeker met een zwaargewonde infanterist aan boord…

KIKKER
Loskomen is geen punt: we hebben nauwelijks vijftig meter nodig van
de zeshonderd die Ipuã Airport biedt. Dan al dwingen de vleugelbrede

fixed slats de inkomende luchtstroom voldoende omlaag over het pro-
fiel. Met een mooie 700 fpm op de klok komen we als een springende
kikker tevoorschijn tussen de twee bergruggetjes die vliegveld Ipuã flan-
keren.
Dan ligt daar prachtig uitgestrekt de groene kuststrook tussen Rio en São
Paulo! Grote stukken Floresta Atlantica golven nog ongerept over de hol-
le-bolle bergen. Volgens kenners is dit woud zelfs iets mooier dan het
bekende Floresta Amazônica, want er zijn een aantal lokale boomsoor-
ten met knalpaarse en knalgele bloemen, die in de natte zomers uitbun-
dig bloeien.
Maar niet te lang genieten van het uitzicht; er is werk aan de winkel.
Antônio praat me door een power-off-stall heen. Een eitje. Pas ver onder
de veertig knopen laat de Stinson mij met wat goedmoedig gewaggel
weten dat hij niet meer vliegen wil.
Vooruit, nog een kwajongensstreek: Antônio laat het toestel dalen tot
vlak boven de chocoladebruine, heftige meanderende Paraibo-rivier, en
veroorzaakt een fontein van water achter het rechterwiel. Nog een keer-
tje voor de foto? Vooruit dan maar!
Dan vlieg ik het toestel terug. Een low pass voor het verzamelde publiek
en we landen op het sappige gras van Ipuã. Des avonds kan ik het
prachtige avontuur bespreken bij de borrel, in de geopende deur van
Cacalo’s hangar, te midden van een hele serie piloten. Met Eisenbahn-
Bier en caipirinha in de hand praten over vliegen en vliegtuigen. Zoals
het op een airpark hoort.

Zo’n airpark, weet u wel, waar u óók zou moeten wonen.

Bijschrift

??

? ?

HET GRAS BLIJFT HEEL

Toevoeging van vliegvriend Wilfred: “Wellicht goed om te weten,
Ipuã is van origine een associatie (vereniging) en een van de re-
gels is dat het niet toegestaan is commerciële activiteiten te ver-
richten. Vandaar dat je geen bedrijven aantreft. Maar wel bijvoor-
beeld een Paulistinho (Braziliaanse versie van Piper Cub) met
twaalf eigenaren. Ipuã is gericht op het (bevorderen van) recrea-
tieve luchtvaart. Alles wat vliegt en de mooie grasbaan niet ver-
nielt, is welkom. Alle overige airparks in Brazilië (en het worden er
steeds meer) staan commerciële activiteiten wel toe. Echter op de-
ze (geasfalteerde) airparks tref je voornamelijk ‘zwaargewichten’
aan met King Airs en Cessna Caravans. Geen plek voor een simpe-
le arbeider als ikzelf. En daar ben ik niet rouwig om.”

Floresta Atlantica.

Een kwajongensstreek… Een steile nadering is verplicht…

40-41_stinsonl-5.indd 41 21-03-2023 13:29