Pagina 7 van: Piloot en Vliegtuig Editie 02-2023

Het weer was voor mij de belangrijkste reden om naar het
buitenland te verkassen. Als de zon schijnt en het is mini-
maal een graad of twintig, dan is Nederland het mooiste
land ter wereld, maar helaas is het hier tien maanden per
jaar grijs, miezerig rotweer. Tenminste, dat is hoe ik het er-
vaar. Thuis in Florida schijnt tien maanden per jaar de zon en
zou ik bijna elke dag op zicht kunnen vliegen in mijn klassie-
ke Cessna 170A. Toch hou ik ook mijn Nederlandse EASA-
brevet geldig – voor die enkele zomerse dag dat ik in het land
ben – en daarvoor moet ik eens in de twee jaar een vlucht
met een instructeur maken. Dit jaar kon dat voor het eerst
met mijn oudste zoon, die inmiddels instructeur is en mijn
brevet kan aftekenen. Dus gingen wij op een natte, koude en
miezerige dinsdagochtend in januari naar de Aeroclub Mari-
time op Maritiem Vliegkamp De Kooy. Of moet ik zeggen
Den Helder Airport? What’s in a name?

Hoewel de weersverwachting goed was, was het echte weer
slecht. Op het moment dat we het clubgebouw binnenlie-
pen, schoof er een vette mistlaag met wat motregen over
het veld. De meteo vertelde dat het maar zeer tijdelijk was
en dat er na regen meestal zonneschijn kwam. Eerst maar
eens even koffiedrinken, daar zijn we ook goed in als vlie-
gers. We zouden vandaag gaan vliegen met de Aquila A210,
een moderne tweepersoonslaagdekker met een Rotax-mo-
tor. Het was allemaal behoorlijk nieuw voor mij, maar om mij
voor te bereiden had ik alle handboeken goed gelezen en
had ik niet het idee dat ik grote verrassingen zou tegenko-
men.

Met de koffie in de hand bespraken we het programma en
de specifieke eigenschappen van de kist. De mist begon op
te trekken en het werd tijd voor de inspectie van het vlieg-
tuig. Het meest opvallende waren de twee peilstokken voor

olie en brandstof. De oliepeilstok is verborgen onder de olie-
vuldop en de brandstofpeilstok zit vastgeklikt aan het bagage-
deurtje. Na de uitgebreide inspectie keek ik nog eens voor-
zichtig naar buiten en ja hoor, de meneer van de meteo had
gelijk gekregen. De zon kwam voorzichtig tevoorschijn en we
trokken het vliegtuig naar buiten. Instappen en wegwezen,
voordat het Nederlandse weer zijn ware gezicht weer kon la-
ten zien.

Eenmaal bij de startbaan aangekomen, deed ik de ‘Before
Take Off checks’. Roeren en instrumenten checken, magneet-
ontsteking controleren en de carburateur-voorverwarming ac-
tiveren. Al vanaf de eerste vliegles in een motorvliegtuig con-
troleer je de carburateur-voorverwarming, die er met warme
lucht voor zorgt dat je motor blijft lopen als er onverhoopt ijs
in de carburateur ontstaat. Je trekt de CVV-knop uit en kijkt
naar het terugvallen van het toerental van de motor met
honderd tot tweehonderd omwentelingen per minuut. Knop
weer in en vliegen maar!

Deze keer gebeurde er iets wat ik in al die jaren nog nooit
gezien had. Het toerental bleef gelijk en begon zelfs op te lo-
pen. Wat krijgen we nou? We hadden echt ijsaanzetting in de
carburateur. De buitentemperatuur was acht graden en het
was supervochtig, dus vreemd was het niet. Maar ik had dit
nog nooit zelf meegemaakt. Om zeker te weten dat de mo-
tor zou blijven lopen, bleef de carburateur-voorverwarming
aanstaan tot we van de verkeerstoren mochten opstijgen.
Dankzij het miezerige, vochtige en koude Nederlandse weer
heb ik de carburateur-voorverwarming tijdens de vlucht nog
regelmatig moeten aanzetten om de motor zonder proble-
men te laten lopen. Het was uiteindelijk een bijzondere en
leerzame vlucht, waarna mijn brevet ook nog eens door mijn
zoon werd verlengd. Wat wil een mens nog meer?

LINING UP Door: Jan Cocheret

VOORVERWARMEN…

Jan Cocheret

is duizendp(il)oot

jancocheret@outlook.com

… deze keer

écht nodig

PILOOT EN VLIEGTUIG FEBRUARI 2023 7

07_liningup.indd 7 17-01-2023 09:32